Yashacha mantra free Marathi Audiobooks

दृष्टांत वादात पडू नका.. एका रेल्वे स्टेशनवर एक रेल्वे येऊन थांबते.. जवळूनच एक मुलगा पाणी विकत जात होता. तेवढ्यात एका शेठने त्याला आवाज दिला. 'ये मुला, कितीला पाणी ?' मुलगा म्हटला, '२५ पैसे..' तर शेठ म्हणाले, '१५ पैशात दे.' यावर मुलगा गालात हसला व त्याने ज्या ग्लासमध्ये पाणी काढले होते ते पाणी जाऊन पुन्हा आपल्या मटक्यात परत टाकले. हे सर्व त्या रेल्वेतील एका महाराजाने पाहिले. ते महाराज रेल्वेतून उतरले व त्या मुलाकडे गेले व विचारले, 'तु हसला का ?' मुलगा म्हणाला, 'शेठला तहान नव्हती लागली. फक्त किम्मत विचारायची होती.' त्यावर त्या महाराजाने विचारले, 'तुला कसं काय माहीत की शेठला तहान नव्हती लागली म्हणून ?' त्यावर त्या मुलाने खूप छान उत्तर दिले, 'जेंव्हा माणसाला खरंच तहान लागते तेंव्हा माणूस किंम्मत विचारत नाही बसत, आधी पाणी पितो मग विचारतो किती द्यायचे ?' यात खूप मोठी शिकवण आहे.. ज्यांना काही मिळवायचे असते ते वाद विवादात नाहीत पडत, तर ते आपापल्या कामात मन लावतात... टिप : -{ लेख कसा वाटला कमेंट मध्ये नक्की कळवा }-   सदर लेख आवड

मित्र आणि मैत्रिणी या बद्दल एक छान फॉरवर्डेड लेख . मित्र नावाचा नातलग...ना जवळचा ना लांबचा...पण हाकेच्या अंतरावरचा.. (लेखन...डॉ.महेंद्र वंटे...) १९६५ चा जून महिना ...चार साडेचार वर्षांची बालकं .. धाकदपटशा करून बालवाडी नामक एका कौलारू खोलीत पालकांनी ढकललेल्या रडारडीच्या गलक्यात मी पण ढकलला गेलो.... कुणी हमसून हमसून तर कुणी भोकाड पसरून..पण सगळेच रडके.. ...या समूह रुदनाकडे मख्ख पणे पाहणाऱ्या जोशी बाई.. प्रत्येकाच्या डोळ्यात ‌एकमेकाविषयी सहानुभूती ..एक दोन दिवस रडण्यात गेले... मग चेहऱ्यावर निर्विकार भाव..मग हासरी आपुलकी... दोन दिवस गाळलेल्या आसवांच्या थेंबात मैत्रीची बीजं ओलावली.... अंकुरली... ...पालवली.. फुलली... आणि फूलतच राहीली.... भावनिक मुळं एकमेकात जी अडकली तो गुंता अजूनही शाबूत आहे. अ..अननसाचा...ब..बदकाचा .. पेक्षा...म... मित्राच्या ओढीने शाळेकडे पावलं खेचू लागली...कुणी चालत तर कुणी बापाच्या सायकलवर तर एखादा फटफटीवर... कुणी डॉक्टरचा, कुणी सायबाचा, कुणी शिक्षकाचा पण बरीच मोठी पिलावळ कामगारांच्या बिऱ्हाडातील......... सवर्ण,अवर्ण,गौरवर्ण,कृष्णवर्ण, गरीब,श्रीमंत. सामाजिक भेदाभेदीची

शिक्षण तज्ञ :-डॉ.बाबासाहेब आंबेडकर. डॉ बाबासाहेब आंबेडकर हे एक भारताचे फार मोठे तत्वज्ञ ,विद्वान, शिक्षण तज्ञ होतेच त्यांचे हे पैलू जगाला माहीत आहेत तसेच सर्वांना ज्ञात आहे .माञ बाबासाहेब  आंबेडकर यांच्या आयुष्याचा एक वेगळा भाग त्यांच्या आयुष्यात होता तो जगासमोर क्वचितच आला असेल किंवा त्यांच्या जगण्यातून तो नेहमीच अधोरेखित व्हायचा मात्र त्याबद्दल फार थोडे लिहलं गेले आहे किंवा वाचण्यात आले आहे तो भाग म्हणजे बाबासाहेब हे शैक्षणिक क्षेत्रातील  उत्तम असे मानसशास्त्रज्ञ होते .होय त्यांनी मानसशास्त्रात पदवी घेतली किंवा नाही हे मला निश्चित माहित नाही मात्र मानसशास्त्रातील मोठं मोठे नियम ,सिद्धांत, त्यांनी न मांडता कृतीतून दाखवून दिले. बाबासाहेब यांचे आयुष्य हे एखाद्या मानसशास्रज्ञाला सुद्धा अभ्यासण्यासारखे आहे.सर्वप्रथम मी हे ठामपणे सांगू शकतो की जर प्रत्येक विद्यार्थ्यांने बाबासाहेब यांचे आयुष्य हे जर त्यांच्या आयुष्यात मानसशास्त्रिय दृष्टीकोनातून अभ्यासले तर आयुष्यात विद्यार्थी नापास किंवा अपयशी होण्याचा प्रश्नच उद्भवत नाही. तसेच पालकांनी सुद्धा जर त्यांच आयुष्य मानसशास्त्रिय दृष्टिकोनातून

आयूष्याची दिशा ठरवण्याच एक वय असतं. पोटपाण्यापुरती शेती असली तरी काहीतरी नोकरी असावी म्हणून सुरूवातीला शेती ऐवजी नोकरी हा पर्याय निवडला जातो.. नोकरीत प्रत्येक दिवस काहीतरी सुधारणा होईल, पगारवाढ होईल या आशेने बारा - पंधरा वर्ष निघून जातात..  नंतर केवळ नोकरीच्या भरोशावर कुटूंबाच भागत नाही याची जाणीव झाल्यावर उगाच नोकरी निवडली, शेती केली अस्ती तर बर झाल असा पश्चाताप मनात येऊ लागतो. पण...... नोकरीत पंधरा वीस वर्ष गेलेले असतात, आता पुन्हा नोकरी सोडून शेती करणे शक्य नसतं.. कारण शेतीच काम शिकण्याच्या काळात शेती हा पर्याय नाकारून नोकरीचे प्रयत्न करून नोकरी स्विकारलेली असते.. चाळीस - पंचेचाळीस वयात शुन्यातून शेती शिकणे शक्य नाही.. नोकरीत भागत नाही.. नोकरी सोडून आता शेतीकडे वळू शकत नाही.. ईकडे आड तिकडे विहीर अशी परिस्थिती होते.. आणि हीच परिस्थिती सरकार माहीत असते आणि तुम्हाला गृहीत धरले जाते.. त्यांना माहित असतय तुम्ही हतबल आहात, कितीही कमी पगार द्या, कितीही राबवून घ्या.. आता तुम्ही काहीच करू शकत नाही.. पुन्हा पण.. आत्महत्या हा पर्याय नाहीच.. सरकार कधीच पर्याय शोधू शकत नाही.. तो आपल्याला

आपलं यश डोळे भरून... बघणारी माणसं हवीत...... दुसऱ्या साठी करताना सुद्धा ........  आपल्याला झेपेल इतकंच करावं.. अनेकदा आपण कोणताही स्वार्थ नसताना ..... अनेकांसाठी बरंच काही करतो..झटतो.........   प्रत्येक वेळी आपलीच जबाबदारी म्हणून......  कर्तव्य म्हणून पुढे पुढे करतो.... कोणताही स्वार्थ नसतांना..  मतप्रवाह तर दोन्ही बाजूंनी असतात.....  ज्याच्यासाठी करतो त्याला वाटतं ........  केलं आमच्यासाठी तर काय फरक पडतो.. त्यांचं कर्तव्यच आहे.. करणाऱ्याचा हेतू स्वच्छ असतो..  आपल्या प्रयत्नाने कुणाचं तरी भलं व्हावं.....   हा निर्मळ प्रयत्न असतो.........  गैरसमज हा फार मोठा शत्रू असतो.......  तो या निर्मळ भावनेलाच धोका निर्माण करतो... ज्याला समजून घ्यायचंय ......  तो समजूतदारपणे गोष्टी हाताळतो... ज्याला समजून घ्यायच॔च नाही ......  तो शब्दाचा किस पाडतो... शब्दांनी घायाळ करतो... नात्यांची खरी मेख तर इथेच आहे... माझं माझं करता करता ......  आपण आपल्यांना दुखावतो........  घालून पाडून बोलतो.......... . परिणाम फक्त वाईटच होतात... संबंध दुरावले जातात.....  आपुलकीतला रस संपत जातो... उरते ती फक्त निराशा... हल्ल

"शांत स्वरात बोलल्यास साक्षात ईश्वरच त्या घरात वास्तव्य करतो."  "चढलेला मोठा आवाज"... आपल्याला वडीलधारी माणसे सांगत आली आहेत की, घरामध्ये चढ्या आवाजात बोलू नये. विषारी लहरी पसरतात. मृदू स्वरात संवाद करावा. कितीही संताप आला तरी मनावरचे नियंत्रण आणि आवाजाचा आवेग शांत ठेवावा.  घरात हसतमुखाने वावरावे. मुलांना खूप प्रेम देऊन त्यांना आपलेसे करावे.  घरांतील नोकरवर्गावरही तारस्वरात ओरडू नये कारण त्यांना राग येतो व त्यांच्या दुखावलेल्या मनातल्या *ऋण लहरी अशुभ अनुभव* देऊ लागतात. अचानक पोट बिघडते. भूक मंदावते. अस्वस्थ वाटू लागते. म्हणून कोणालाच चढ्या आवाजात रागावणे किंवा शिव्या देणे हे *अदृष्य लहरींची शिकार* होण्याची वेळ आणते. काही क्षण प्रतिक्रिया देऊ नये मग गवत नसलेल्या जागी पडलेला अग्नि जसा आपोआप शांत होतो तसा आपलाही राग आवरला जातो.  *शुभ लहरींचे* ही तसेच आहे. १२ हजार मैलांवर असलेल्या मुलाला आई आशिर्वाद देते आणि त्याला प्रसन्न वाटू लागते. २५ वर्षाच्या कर्णाला पाहून कुंतीचे  उत्तरीय ओले होते. वासराला पाहून गायीला पान्हा फुटतो.  एखाद्या गरजू याचकाला आपण मदत केली तर त्

मत परेशान हो मस्त रहो व्यस्त रहो क्योंकि  1. चालीस साल की अवस्था में "उच्च शिक्षित" और "अल्प शिक्षित" एक जैसे ही होते हैं। 2. पचास साल की अवस्था में "रूप" और "कुरूप" एक जैसे ही होते हैं। (आप कितने ही सुन्दर क्यों न हों झुर्रियां, आँखों के नीचे के डार्क सर्कल छुपाये नहीं छुपते) 3. साठ साल की अवस्था में "उच्च पद" और "निम्न पद" एक जैसे ही होते हैं।(चपरासी भी अधिकारी के सेवा निवृत्त होने के बाद उनकी तरफ़ देखने से कतराता है) 4. सत्तर साल की अवस्था में "बड़ा घर" और "छोटा घर" एक जैसे ही होते हैं। (घुटनों का दर्द और हड्डियों का गलना आपको बैठे रहने पर मजबूर कर देता है, आप छोटी जगह में भी गुज़ारा कर सकते हैं) 5. अस्सी साल की अवस्था में आपके पास धन का "होना" या "ना होना" एक जैसे ही होते हैं। ( अगर आप खर्च करना भी चाहें, तो आपको नहीं पता कि कहाँ खर्च करना है) 6. नब्बे साल की अवस्था में "सोना" और "जागना" एक जैसे ही होते हैं। (जागने के बावजूद भी आपको नहीं पता कि क्या करना है). जीवन

....मला समजलेल मानसशास्त्र 337....          .. सध्या शिक्षणातून अधोगती होते की.. प्रगती.. हा प्रश्न पडतो...अस म्हटलं जातं..की.. शिक्षणामुळे विचारांची व्याप्ती वाढते..आपण ..सारासार विचार करायला शिकतो.. दृष्टीकोन बदलतो.. नकारात्मक व सकारात्मकतेचा फरक कळतो.....आपण अधिक चांगल्या प्रकारे विचार करु शकतो व....आपले हित अहित ..आपल्याला कळते.पण खरच असं आहे ?                                ज्या शिक्षणामुळे ..अहंकार किंवा गर्वावर... आपणास विजय मिळवता येत नसेल..तर त्या शिक्षणाला.. किंवा स्वताला सुशिक्षित म्हणवून घ्यायला.. काय अर्थ आहे...मतभेद व मनभेद ...मिटविण्यासाठी एकदुसर्‍यास समजून घ्यावे लागते..पण तसे होतांना दिसत नाही.. उलटपक्षी ...स्वताचा अहंकार जपण्यासाठी.. जर स्वताची बुद्धी पणाला लावून...प्रतिपक्षाला नामोहरम केले जात असेल..तर खरच ..आपण सुशिक्षित होवून काय साधलं ...हा प्रश्न पडतो.       आज घडीला कौटुंबिक हिंसा..वाद..डायव्होर्सचे.. प्रमाण वाढले आहेत.. त्यामुळे कित्येक कुटुंब.. देशोधडीला लागली आहेत. एकत्र कुटुंब पद्धतीला दोष देत ......स्वतंत्र म्हणजे विभक्त कुटुंब पद्धत .‌जन्मास आली....पण त्या

*फक्त प्रेम करा !* सख्खा भाऊ , सख्खी बहीण , सख्खी मैत्रीण सख्खे काका , सख्खी काकू , सख्खी मावशी  नेमकं काय असतं हे " सख्ख प्रकरण ? "  सख्खा म्हणजे आपला  सख्खा म्हणजे सखा सखा म्हणजे जवळचा जवळचा म्हणजे ज्याला आपण कधीही , केंव्हाही , काहीही सांगू शकतो  त्याला आपलं म्हणावं , त्याला सख्ख म्हणावं ! ज्याच्या जवळ आपण मनातलं सारं काही सांगू शकतो   मोठ्ठ्याने हसू शकतो किंवा  काळजातलं दुःख सांगून स्फुंदु स्फुंदु रडूही शकतो त्याला सख्ख म्हणावं , त्याला आपलं म्हणावं ! ज्याच्याकडे गेल्यानंतर  आपलं स्वागत होणारच असतं  आपल्याला पाहून त्याला हसू येणारच असतं अपमानाची तर गोष्टच नसते  फोन करून का आला नाहीस अशी तक्रारही नसते ! पंढरपूरला गेल्यावर  विठ्ठल म्हणतो का ..... या या फार बरं झालं ! माहूर वरून रेणुका मातेचा  किंवा कोल्हापूर वरून महालक्ष्मीचा किंवा तिरुपतीहून गिरी बालाजीचा आपल्याला काही Whatsapp call आलेला असतो का ? या म्हणून ! मग आपण का जातो ? कारण भक्ती असते , शक्ती मिळते आणि संकट मुक्तीची आशा वाटते ....म्हणून ! हा ही एक प्रकारचा *" आपलेपणाच !"* लौकिक अर्थाने , वस्तूच्या स्वरूपा

दादाच्या नोकरीसाठी *संस्थाचालकाच्या* घशात चार एकर जमीन घालणारा त्याचा बाप आणि त्याचा लहान भाऊ दादाला कधी कळलाच नाही.  आपला दादा *प्राध्यापक* झालाय शहरात गेलाय आता आपल सगळ चांगल होईल. अशी आशा बाळगून गावात साखर पेढे वाटणारा लहान भाऊ दादाला कधी कळालाच नाही. लहाणा शेती करतोय,तु नोकरी त्याच्या तिन मुला पैकी त्यातल्या एकाला तरी तुझ्यासोबत शहरात घेऊन जा त्यांना पण शिकव तुझ्यासारखच नोकरीला लाव म्हणून सांगणारा दादाचा *बाप* दादाला कधी कळलाच नाही. दोन दोन,तिन तिन ..महिने *सासु सासऱ्याला* आपल्या घरी ठेवणाऱ्या दादाला कधी आपल्या जन्म दात्या आई वडिलांना चार आठ दिवस आपल्या घरी आणावं दादाला कधी उमगलच नाही. ....आईच थिगळं लावलेल लुगड बापाची मळकी कोपरी दादाला कधी दिसलीच नाही. दादाला वर्षाच्या वर्षाला गहु,बाजरी,तुर,हरभरा दादाच्या गरजे पेक्षा कितीतरी जास्त धान्य स्वता टेम्पोत बसुन दादाच्या घरात स्वताःच्या खांद्यावर धान्याच्या पोत्यांची थप्पी लावणारा *लहान भाऊ* दादाला कधी कळालाच नाही.  आणि तेच धान्य शेजार्या पाजार्याना विकणार्या दादाच्या सौभाग्यवतीला शेतात राबणाऱ्या दिराचे कष्ट तिने कधी पाहीलेच नाही.  अरे

संयम व सहनशील स्वभावाचे गुपित...  ---------------------------------------- आयुष्याच्या व्यवहारात यशस्वी होण्यासाठी मनात संयमाचा साठा असणे अत्यंत आवश्यक आहे; तसेच आयुष्याच्या प्रवाहात सहनशक्ती फार महत्वाची भूमिका निभावते, संयमाचे उदाहरण द्यायचे झाले तर "चातक" नावाचा पक्षी आठवा; आपली तहान भागवण्यासाठी पाण्याचा एखादा थेंब मिळेल या उदात्त आशेने तासनतास चोच उघडून आकाशाकडे पाहत पर्जन्याची वाट पाहण्यातील संयम सर्वोत्तम असावा. आपल्यातून देवाची मूर्ती साकारणार या आशेने कित्येक घणाचे घाव सोसणाऱ्या काळ्या पाषाणाच्या सहनशक्ती सारखे दुसरे उदात्त उदाहरण नसावे.      माणसात दोन्हीची कमतरता दिसते; अल्पशा निराशेने, कुणाच्या नकाराने, अपेक्षाभंग झाल्याने, क्षणिक अपयशाने, संयम-सहनशक्तीची फारकत घेऊन असा वागत असतो की "निगरगट्ट" शब्दानेही माघार घेऊन तह करावा. कित्येकदा सहनशक्तीचा उद्रेक इतका भयानक असतो की नात्यांची शृंखला तुटण्याचे संकेत मिळून जातात. साधारणपणे समांतर चालणाऱ्या संयम व सहनशक्तीची यथोचित सांगड घातली तर आयुष्य समृद्ध होऊन जाईल. संयमाची मैत्री करायचीय तर "नकार"

आपल्या प्रिय बायकोचा हात हातात घेऊन चालता चालता तो म्हणाला, "मला एकदा तुझे बूट घालून चालायचंय." ती म्हणाली.. "नको रे, सोपं नाही ते... तू तुझे कष्ट झेलतोच आहेस ना, आपला प्रवास सुखात चालला आहे ना." त्याचा हट्ट म्हणून तिच्या बुटा मधला त्याचा प्रवास सुरु झाला. हिरवळीवर चालता चालता अचानक खडे टोचू लागले. करियरसाठीचा विरोध, नोकरीची वणवण, लग्न ठरल्यावरची द्विधा, माहेर सुटल्याचं दुःख, आयुष्याचा संघर्ष,  पायाला जाणवू लागला.. गरोदरपणातील अस्वस्थता बाळंतवेणा... आणि नंतर तो गोंडस स्पर्श.. रात्रीची जागरण, नोकरीतली ओढाताण... तरीही तिने नेहमी त्याच्यासाठी सुंदर दिसण्याचा केलेला प्रयत्न त्याच्यासाठी वेळ काढायची धडपड, कधी टोमणे, कधी कौतुक,  जबाबदाऱ्यांचे ओझं जाणवत होतं थोडं, थोडं केवळ तिचे बूट घालून सुद्धा काही अव्यक्त सल देखील आता टोचत होते पायाला, कधी चटके देखील बसले.. त्याने झटकन बूट काढले म्हणाला, "कसं चाललीस एवढं?"  ती हसली, म्हणाली, "तुझ्यासाठी....आपल्या लेकरासाठी....आपल्या संसारासाठी...!" 👨‍👩‍👧👧🏻😘😘😍😍🥰🥰❤️ ____________________________

डॉ. ए. पी. जे. अब्दुल कलाम .  ..  .  या पुस्तकात माझ्या जिवनात घडलेल्या घटना मी कोण होतो या  साठी लिहित नाही तर जीवन काय असते हे सांगण्यासाठी मी हे  पुस्तक लिहित आहे - wings of fire ...  टिप :- खालील Audio book संपूर्ण ऐका आणि आवडले तर इतरांना पण  पाठवा __________________________________________ .

पहिला फ्री मराठी ऑडिओ ब्लॉग ऐका आणि इतरांना पण शेअर करा | First Free Marathi Audio Blog आयुष्यात आलेला 'एखादा काळ' हा वाईट नसतोच, वाईट असते ती त्या काळातली आपली परिस्थिती, काळाशी दोन हात करतांना आपली सतत कमी पडत राहाणारी उर्जा, आपल्यातली मानसिक आंदोलने आणि त्या काळातून लवकरात लवकर बाहेर पडण्यासाठी आपली होत असणारी तडफड. ही तडफड जितकी जास्त होते , जगण्याची...जगण्यावर प्रेम करण्याची उर्जा तितकी जास्त वाढत जाते. दुःख माणसाला जिवंत राहाण्याची, आयुष्यावर नव्याने प्रेम करण्याची उर्मी देतं. द्यायला हवं... पण... जर आपलं स्वतःवरही प्रेम असलं तरच हे होऊ शकतं. स्वतःवर प्रेम करणं म्हणजे स्वार्थीपणा कधीच नसतो. ती भेट असते ...आपण स्वतःला दिलेली.  कुणीतरी येईल , आपल्याला आनंद देईल ही वाट बघत बसण्यापेक्षा आपण स्वतःच स्वतःला आनंद देणारे होऊ शकतोच पण बर्‍याचदा माणसे स्वतःवर प्रेम करण्यासाठीही इतरांची वाट पाहाण्यात आयुष्य घालवतात... प्रेम म्हणजे स्वतःपर्यंत पोहोचण्याचा प्रवास असतो. जगण्याचा प्रवास असतो. आयुष्याची ओढ असते आणि जिवंतपणाशी जुळलेली नाळ असते... ओसाड जागी पावसात दा

एकेकाळी मला जगरहाटी समजावून सांगणारी माझी आई अचानक वृद्ध होते ! रस्ता ओलांडतांना माझा लहानगा हात घट्ट पकडून ठेवणारी आई आजही माझा हात तस्साच घट्ट पकडते,  कारण बदललेल्या जगाच्या झगमगाटाने, गोंगाटाने ती बावचळून गेलेली असते ! पेन्शनच्या बुकात सही करायला मी आईला बँकेत घेऊन जातो, इथे इथे सही कर म्हणून सांगतो.... आई फक्त माझ्या डोळ्यात विश्वासाने बघते अन खुणेवर सही करते........ कधीकाळी मी सुद्धा अस्साच विश्वास टाकलेला असतो तिच्यावर लहान असतांना ! आईच्या मोतीबिंदूची शस्त्रक्रिया होते, मी तिला हाताने घास भरवतो...... तेंव्हा मला आठवतात तिचे चिऊ-काऊचे घास अन.. मौंजीच्या दिवशी आम्ही केलेले अखेरचे एकत्र भोजनही...... !! ज्यांच्याबरोबर अल्लड वयात अनोळखी जगात पाउल ठेवले, ज्यांच्या भोवती आयुष्याचे भावनाविश्व विणले,त्या माझ्या वडिलांच्या पश्चात माझी आई असते आंतून एकटी, देवघरातल्या नंदादीपाच्या जोडवातीकडे कोरड्या नजरेने एकटक बघणारी.... कधीकाळी झालेल्या चुकांसाठी शिक्षा म्हणून पाया पडायला लावलेला मी आपणहून आईला वाकून नमस्कार करतो मला भासतात वडिलांची पदकमले... ते सुद्धा सुखावलेले असतात अंतःकरणातून,

📮 गावाकडचं पत्र  !!  📬 तुझ्या डोळ्यात का पाणी आलंय? अवो, काई न्हाई, चुलीच्या धुरानं पाणी आलंय जरा, न तुमच्या डोळ्यात का पाणी आलंय ? आगं, वावधान उठलं न फुफाटा डोळ्यात गेलायं बघ. दोघांनी एकमेकाला खोटंच सांगितलेलं. तालुक्याला शिकणाऱ्या पोराचं पत्र आलेलं. खुशाली कळवली, अभ्यास नीट करतोय म्हणून सांगितलं... त्याचा दोघांना आनंद झालेला. पत्र आलेलं डालडाच्या पत्र्याच्या डब्यात, भाकरीच्या रिकाम्या फडक्याखाली ठेवलेलं. त्याला भाकरीचा, लोणच्याचा गंध लागलेला. सकाळी आईन पाठवलेल्या भाकरीच्या खाली डब्याच्या तळाला वडलान लिहिलेलं पत्र वाचून पोराच्या डोळ्यातून पाणी आलेलं. "पाऊस बराय, गहू काढणीला आलायं, गाईला कालवड झालीय, तिचा खरवस पाठवलाय तुझ्या आईनं, तुझ्या मित्रांना पण दे, बाकी खुशाल, सुट्टीत आल्यावर बोलू, काळजी घे." घरच्या जुन्या वहीच्या चतकोर पानावर सातवी पास वडीलानं लिहिलेलं पत्र. पेनाची कांडी संपली म्हणून शेवटच्या ओळी पेन्सिलनं लिहिलेल्या. पण त्या अक्षरांना गंध असायचा, मायेचा ओलावा असायचा.भाकरीचा, भाजीचा, चटणीचा आणि आईवडिलांच्या मायेचा गंध. हजारो पत्र्याचे डबे रोज एसटीने अशी आईबापाची खुशा

📬 •••••••••"मनातल्या घरात" आपण मनातल्या घराला... कधी भेट दिली आहे कां ???   एका ठिकाणी बसून करमत नाही. मग उगाच आपण, इथे तिथे फिरायला जातोच की !!! मग ती  पर्यटन स्थळ असतील किंवा कोणाच्या तरी घरी !!! याच्या त्याच्या घरी, या ना त्या कारणाने आपण पाहुणा म्हणून जातोच. मग मी ठरवले, कां नाही आपण आपल्याच मनाच्या घराचा पाहुणचार घेऊन यावा ??? हो, हो, चक्क स्वतःच्याच मनाच्या घरचा पाहुणचार !!! आपणच आपल्या मनाच्या  घराला भेट द्यावी म्हंटले, बघावे तरी काय आणि कसं ठेवलंय हे मनाचे घर !!! कोण, कोण रहातात तिथे ???  कसे स्वागत होत ते ??? ठरल्याप्रमाणे मनाच्या घराच्या दारापर्यंत पोहचलो. अगदी छोटेसे होते, पण छान होते !!! आत काय असेल, या उत्सुकतेने दार वाजवले, तर आतून आवाज आला, "कोण आहे ???? काय पाहिजे ????" असा प्रश्न आतून विचारला जाईल याची कल्पना नव्हती पण खरंच आपण कोण आहोत, हे त्याला सांगितल्या शिवाय तो आपल्याला आत तरी कसा घेणार ??? मी ही सांगितले, "मी *स्व* आहे रे !!! ज्याचे तू कध्धी ऐकत नाहीस. ज्याच्याशी तू सतत वाद घालत असतोस, ज्याच्याशी तू दिवस रात्र गप्पा मारत असतो तो मी !!!&