Yashacha mantra free Marathi Audiobooks

दृष्टांत वादात पडू नका.. एका रेल्वे स्टेशनवर एक रेल्वे येऊन थांबते.. जवळूनच एक मुलगा पाणी विकत जात होता. तेवढ्यात एका शेठने त्याला आवाज दिला. 'ये मुला, कितीला पाणी ?' मुलगा म्हटला, '२५ पैसे..' तर शेठ म्हणाले, '१५ पैशात दे.' यावर मुलगा गालात हसला व त्याने ज्या ग्लासमध्ये पाणी काढले होते ते पाणी जाऊन पुन्हा आपल्या मटक्यात परत टाकले. हे सर्व त्या रेल्वेतील एका महाराजाने पाहिले. ते महाराज रेल्वेतून उतरले व त्या मुलाकडे गेले व विचारले, 'तु हसला का ?' मुलगा म्हणाला, 'शेठला तहान नव्हती लागली. फक्त किम्मत विचारायची होती.' त्यावर त्या महाराजाने विचारले, 'तुला कसं काय माहीत की शेठला तहान नव्हती लागली म्हणून ?' त्यावर त्या मुलाने खूप छान उत्तर दिले, 'जेंव्हा माणसाला खरंच तहान लागते तेंव्हा माणूस किंम्मत विचारत नाही बसत, आधी पाणी पितो मग विचारतो किती द्यायचे ?' यात खूप मोठी शिकवण आहे.. ज्यांना काही मिळवायचे असते ते वाद विवादात नाहीत पडत, तर ते आपापल्या कामात मन लावतात... टिप : -{ लेख कसा वाटला कमेंट मध्ये नक्की कळवा }-   सदर लेख आवड

नवीन लघुकथा - वय झालयं!!! आज बघत बसलो होतो तिच्या वहीत तिने चिकटवलेल्या माझ्या लहानपणींच्या फोटोकडे... पापण्यांच्या ओलावलेल्या कडांच पण भान राहिलं नव्हतं मला... स्वतःला खूप श्रीमंत समजत असलो तरी आज मात्र गरीबीच्या एका झळेने हारलो होतो मी... धगधगत होतं माझं मन... कसा होतो मी..?? हाच प्रश्न पडत होता आणि मनाला चैन काही पडत नव्हतं... खात होतं मनाला काहीतरी... काहीतरी काय 'ते'च खात होतं मनाला... मला निर्णय का घेता आला नाही... मंत्रालयात काम करणारा सामाजिक आणि कौटुंबिक व्यवस्थेचा अधिकारी होतो मी... मग मला खरचं माझं कार्य समजलं होतं का...??? सगळं सगळं स्पष्ट माझ्या डोळ्यांसमोर दिसतयं... तो भूतकाळ मला त्याच्याबरोबरओढत घेऊन जातोय... सतत... मी केलेल्या कळत-नकळत चुकांच्या टेकडीकडे... ज्याला मीच सुरुंग लावून आघात केला तिच्यावर... ज्या टेकडीवर मी वाढलो, घडलो, जिने मला सगळं काही दिलं तिलाच मी अनाहुतपणे उध्वस्त केलं...  आजही आठवताहेत ते मला सोनेरी दिवस... जेव्हा मनाली आली होती माझ्याशी लग्न करून आमच्या घरात... बाबा तर नव्हतेच तेव्हा... आईनेच वाढवलं होतं मला... पण आई खूप आनंदी दिसत होती... सुन

मोठ्या मनाचा छोटा सेल्समन भोसरीवरून घरी परतत होतो. दुपारपासून कस्टमरच्या कंपनीत ‘पेमेंट टर्म्स’वरून डोकं उठलं होतं. ऑर्डर हातात पडल्यात जमा होती, तोच एक आनंद होता........ ‘मॉर्डन कॅफे’च्या चौकात सिग्नलला थांबलेलो असताना एक लहानसा पोरगा गाडीजवळ आला. मी स्वतः भीक द्यायच्या विरुद्ध आहे. भिकाऱ्यांना कधीच पैसे नाही देत. पण त्या मुलाच्या हातात विकायला पुस्तकं दिसली. अशा गोष्टी या मुलांकडून घ्यायची संधी मात्र मी कधीच सोडत नाही. त्या मुलाला हात दाखवून गाडी बाजूला घेतली. मुलगा आला, ६० रुपयाला ४ पुस्तकं घ्या म्हणाला. सहज पुस्तकं बघितली तर लहान मुलांची स्केचबुक होती. बरी वाटली. नुकताच जोराचा पाऊस येऊन गेल्यामुळे आणि रात्री नऊची वेळ झाल्यामुळे रस्त्यावर पण अगदीच तुरळक गर्दी होती. पोरगा वयाने असेल ११-१२ वर्षांचा, पण पक्का सेल्समन होता. शेवटची थोडीच शिल्लक आहेत, घेऊन टाका. स्वस्तात देतो म्हणाला. मला नाही आवडत कधीच बार्गेनिंग करायला आणि मुलांच्या बरोबर तर नाहीच. पण एक विचार करून त्याला म्हणालो मी १० सेट घेतो.  कितीला देणार ?  क्षणभर विचार करून शंभरला देतो म्हणाला.  त्याला विचारलं किती दिवस पुस्तकं वि

*फक्त प्रेम करा !* सख्खा भाऊ , सख्खी बहीण , सख्खी मैत्रीण सख्खे काका , सख्खी काकू , सख्खी मावशी  नेमकं काय असतं हे " सख्ख प्रकरण ? "  सख्खा म्हणजे आपला  सख्खा म्हणजे सखा सखा म्हणजे जवळचा जवळचा म्हणजे ज्याला आपण कधीही , केंव्हाही , काहीही सांगू शकतो  त्याला आपलं म्हणावं , त्याला सख्ख म्हणावं ! ज्याच्या जवळ आपण मनातलं सारं काही सांगू शकतो   मोठ्ठ्याने हसू शकतो किंवा  काळजातलं दुःख सांगून स्फुंदु स्फुंदु रडूही शकतो त्याला सख्ख म्हणावं , त्याला आपलं म्हणावं ! ज्याच्याकडे गेल्यानंतर  आपलं स्वागत होणारच असतं  आपल्याला पाहून त्याला हसू येणारच असतं अपमानाची तर गोष्टच नसते  फोन करून का आला नाहीस अशी तक्रारही नसते ! पंढरपूरला गेल्यावर  विठ्ठल म्हणतो का ..... या या फार बरं झालं ! माहूर वरून रेणुका मातेचा  किंवा कोल्हापूर वरून महालक्ष्मीचा किंवा तिरुपतीहून गिरी बालाजीचा आपल्याला काही Whatsapp call आलेला असतो का ? या म्हणून ! मग आपण का जातो ? कारण भक्ती असते , शक्ती मिळते आणि संकट मुक्तीची आशा वाटते ....म्हणून ! हा ही एक प्रकारचा *" आपलेपणाच !"* लौकिक अर्थाने , वस्तूच्या स्वरूपा

एकेकाळी मला जगरहाटी समजावून सांगणारी माझी आई अचानक वृद्ध होते ! रस्ता ओलांडतांना माझा लहानगा हात घट्ट पकडून ठेवणारी आई आजही माझा हात तस्साच घट्ट पकडते,  कारण बदललेल्या जगाच्या झगमगाटाने, गोंगाटाने ती बावचळून गेलेली असते ! पेन्शनच्या बुकात सही करायला मी आईला बँकेत घेऊन जातो, इथे इथे सही कर म्हणून सांगतो.... आई फक्त माझ्या डोळ्यात विश्वासाने बघते अन खुणेवर सही करते........ कधीकाळी मी सुद्धा अस्साच विश्वास टाकलेला असतो तिच्यावर लहान असतांना ! आईच्या मोतीबिंदूची शस्त्रक्रिया होते, मी तिला हाताने घास भरवतो...... तेंव्हा मला आठवतात तिचे चिऊ-काऊचे घास अन.. मौंजीच्या दिवशी आम्ही केलेले अखेरचे एकत्र भोजनही...... !! ज्यांच्याबरोबर अल्लड वयात अनोळखी जगात पाउल ठेवले, ज्यांच्या भोवती आयुष्याचे भावनाविश्व विणले,त्या माझ्या वडिलांच्या पश्चात माझी आई असते आंतून एकटी, देवघरातल्या नंदादीपाच्या जोडवातीकडे कोरड्या नजरेने एकटक बघणारी.... कधीकाळी झालेल्या चुकांसाठी शिक्षा म्हणून पाया पडायला लावलेला मी आपणहून आईला वाकून नमस्कार करतो मला भासतात वडिलांची पदकमले... ते सुद्धा सुखावलेले असतात अंतःकरणातून,

परिक्षा तर देवांना पण द्याव्या लागल्या आहेत आपण तर मानव आहोत  _______________________________________ खरे तर हे जग आणि हे जिवनच एक परिक्षा ➖➖➖➖◾➖➖➖➖➖◾➖➖➖➖ टिप : -{ लेख कसा वाटला कमेंट मध्ये नक्की कळवा }-   सदर लेख आवडल्यास नक्की शेअर करा ✅

*मैत्री एक सुखद अनुभव*        *मैत्रीला वयाचे बंधन नसते. मैत्री कोणाबरोबरही होऊ शकते. मैत्रीमध्ये स्त्री-पुरुष हा भेदभाव नसतो. मैत्रीमध्ये आपण काय काम करतो हे कधीही विचारात घेतले जात नाही, मैत्रीमध्ये हे तुझं हे माझं असं काहीही.नसतं जे काही असतं ते आपलं दोघांचं असतं. मैत्रीची ताकद खूप मोठी आहे. मैत्रीही  स्वच्छ, पारदर्शक असते. मैत्रीला भाषेचे बंधन नसते. मैत्रीची व्याख्या ही खूप व्यापक आहे.*                *मैत्री या पवित्र नात्यातला सर्वात मूलभूत नियम म्हणजे यात पारदर्शकता हवीच.अशी पारदर्शकता ज्या नात्यात ठेवायला जमते तेथे मैत्रीचे नाते आकार घेते,विकसित होते,  फुलते.जीवाभावाचा मित्र तोच असू शकतो जो काहीही ऐकू शकतो व कितीही विचारू शकतो. डोळ्यात डोळे घालुन मित्रांच्या तोंडावर सत्य सांगण्याचं धाडस हे खऱ्या मैत्रीचे  मोठं वैशिष्ट्य असतं. पद, गरिमा ऐश्वर्य, बुद्धिमत्ता, सामर्थ्य इत्यादी गोष्टी या खऱ्या मैत्रीसमोर अगदीच गौण किंवा दुर्लक्षणीय ठरतात.*        *मैत्री ही फक्त मैत्री असते. भाग्य, नियती, उपकार, ऋण इत्यादी शब्दांच स्मरणही मैत्रीत  दोहो बाजूंनी होता कामा नये. मैत्री अतूट,अथांग आणि न

      एका राजाला जीवनाविषयी अपार कुतूहल होते. त्याच्या दरबारात येणाऱ्या प्रत्येक साधू , संत, फकिराला तो विचारत असे की मला एक असा छोटा मंत्र द्या की तो अगदी कुठल्याही क्षणाला मला उपयोगी पडेल व मला कायम आनंदी ठेवेल.          अखेर एका बौद्ध भिक्षुने त्याला एक अंगठी दिली व सांगितले की यातील डबीत एका कागदावर मंत्र लिहिलेला आहे, पण जेव्हा जीवन-मरण असा प्रश्न तुझ्यापुढे उभा राहील तेव्हाच डबी उघड, तेव्हाच मंत्र कामाला येईल.          बरीच वर्षे शांत गेल्यावर राजाचे दिवस फिरले. राज्यात बंडाळी झाली व त्याच्याच दुष्ट व  कपटी प्रधानाने त्याला तुरुंगात टाकले. पहाटेला फाशी द्यायचे ठरले.         विश्वासू सेवकाने राजाला रात्री सोडवून, एक घोडा बरोबर दिला. मजल दरमजल करीत राजा सीमेपासून दूर पळाला.     हे समजल्यावर प्रधानाने सैनिकांची तुकडी राजाच्या मागावर पाठवली. राजा एका डोंगराच्या शिखरापर्यंत पोहोचला. पुढे दरी होती. घोड्याला चरायला सोडून, मोठ्या खडकाआड लपला. त्याला वाटले आता थोड्या वेळात सैनिक गाठणार व आपण मरणार.  त्या क्षणी त्याला त्या अंगठीची आठवण आली अन् ती त्याने उघडली. त्यात एकच वाक्य लिहिले

शहाण्या माणसांचा क्लास’ “अरे, पण गरज काय आहे याची?”  हे वाक्य ज्यांना योग्यवेळी, योग्य ठिकाणी, योग्य गोष्टीविषयी आणि योग्य व्यक्तीशी बोलताना वापरता येतं ना, ती माणसं शहाणी असतात. जपून वागतात, जपून जगतात आणि जगताना इतरांनाही जपतात. ऊठसूठ हाॅटेलात जाऊन खाणार नाहीत, सतत बाहेरून पार्सल मागवणार नाहीत, सारखी खरेदीही करणार नाहीत. रेल्वे स्टेशन किंवा एसटी स्टॅन्डवर पहाटे साडेचार किंवा पाच वाजता एकटे उतरले तर अर्धा तास तिथंच थांबतील. भल्या पहाटे जाऊन घरच्यांच्या साखरझोपेचा विचका करणार नाहीत आणि दुप्पट-तिप्पट पैसेही खर्च करणार नाहीत. अर्धा तास थांबतील, बसेस सुरू झाल्या की शांतपणे घरी पोचतील. सकाळचा पहिला चहा घरीच घेतील, सात वाजता आलेला वर्तमानपत्राचा ताजा अंक वाचतील. अर्धा तास वाचवण्यासाठी जिवाचा आटापिटा करून तिप्पट पैसे खर्च करणार नाहीत. पण कुटुंब असेल, लहान बाळ असेल तर असं वागणार नाहीत. रिक्षा करतील, थोडीफार घासाघीस करतील, आणि घरी जातील. हे जगण्यातलं व्यावहारिक शहाणपण पिढ्यानपिढ्या रक्तात मुरलेला एक वर्ग आपल्या समाजात आहे. अनेकजण त्यांना मिडलक्लास म्हणतात, पण माझ्या लेखी ती खरी शहाणी माणसं असत

लेख : जीवनातील फोमो  लेखक : राजेंद्र वैशंपायन मागच्या आठवड्यातला प्रसंग. माझ्या भाचीकडे गेलो होतो. तिचा सहा महिन्याचा मुलगा आहे. मी गेलो होतो त्या वेळी थोडं खेळून झाल्यावर त्या मुलाला खरी खूप झोप आलेली होती पण तो झोपायला काही तयार नव्हता. शेवटी गाणं ऐकव, मांडीवर घेऊन थोपट असे सगळे उपाय करून तो झोपला एकदाचा. साधारणतः मुलं  वर्ष-सहा-महिन्याची  झाली की ही गम्मत सुरु होते.  डोळ्यावर खूप झोप आलेली असते पण मुलं झोपायला अजिबात तयार नसतात. ताणून ताणून जागं राहण्याचा प्रयत्न सुरु असतो. मी कुतूहल म्हणून एकदा याबद्दल एका  डॉक्टरना विचारलं होतं.  त्यावर त्यांनी एक खूप स्वारस्यपूर्ण माहिती दिली होती. ते म्हणाले की याला बरीच कारणं असतात पण त्यातलं एक कारण म्हणजे फोमो (FOMO - Fear of Missing Out) हेही असतं. म्हणजे मुलाच्या आजूबाजूला जे काही रंगीबेरंगी जग ते अनुभवत असतं, ते जग आपण झोपलो तर आपल्यापासून दूर जाईल याची त्याला भीती वाटते आणि त्यामुळे ते मूल झोपायला तयार नसतं.  मला या गोष्टीचं खूप नवल वाटलं.मुलाच्या न झोपण्याच्या अनेक कारणामागे फोमो (FOMO) हे कारण असेल तर माणूस भावनिकदृष्टया आपल्या आजूबाजूल

✍  प्रारब्धवशात जे आहे तेच होते.... (१) लग्न   (२) पैसा   (३)  मरण   (४)  अन्न   (५)  जन्म...  ✔हे ज्याचे जिथे असतील तिथे ओढून घेऊन जातात... उदाहरण -- १) लग्न :- रावणाने मुलगी झाल्यानंतर ब्रम्हदेवांना विचारले, "या मुलीचे लग्न कोणाबरोबर होणार आहे ?" ब्रम्हदेवांनी कुंडली पाहून सांगितले, "समोर लहान झाडूवाला मुलगा दिसतो आहे, त्याच्याबरोबर होणार आहे." रावणास राग आला. माझी मुलगी या झाडूवाल्याला द्यायची ? शक्यच नाही. नोकरांना सांगितले, "याला समुद्रात फेकून द्या." नोकरांनी त्याचा अंगठा कापला व त्यास समुद्रात टाकला. तो मुलगा एका बेटावर पोहोचला. तिथला राजा वारला होता. लोक हत्तीच्या सोंडेत माळ देऊन त्यामागे फिरत होते. हा मुलगा दिसल्याबरोबर हत्तीने त्याच्या गळ्यात माळ घातली. लोकांनी त्यास त्या बेटावरचा राजा म्हणून स्वीकारले. मुलगा वयात आला. रावणाची कन्या उपवर झाली. बेटावरचा राजा म्हणून रावणाने आपल्या मुलीचा विवाह त्या मुलाबरोबर लावून दिला. रावणाने पाहुणचाराकरिता जावयास बोलाविले. रावण म्हणाला, "ब्रम्हदेवपण हल्ली खोटे बोलतो." त्याने सांगितले होते, "

आयुष्यातले सगळेच झोके उंचच जायला हवेत हे जरूरी नाही ...... ज्याचा त्याचा झोका...... लहानपणी आमच्या वाडीत एका घरात मोठ्ठा लाकडी झोपाळा होता. अगदी तसाच एक झोपाळा बाजूच्याच गावात राहणाऱ्या मामाच्या घरात पण होता. चांगले दणकट शिसवी लाकडाचे , छपराच्या नाहीतर माडीच्या तुळयांना पितळी कड्यांनी अडकवलेले ते झोपाळे ....  त्याच्यावर ऐसपैस उशी टाकून झोपता पण यायचं. घराच्याबाहेर हिरवीकच्चं आमराई , बाहेर सुरू असलेल्या पाटाच्या पाण्याचा झुळझुळ आवाज , हातात चांदोबा नाहीतर किशोर घेऊन त्या झोपाळ्यावर बसलं की तंद्री लागायची . गंमत म्हणजे त्या झोपाळ्याला  झोका द्यायला लागायचा नाही , कसा काय माहीत नाही पण तो आपला संथ हलत राहायचा ..  आमच्या वाडीतल्या मुलांना काही त्या झोपाळ्यावर यायला  आवडायचं नाही " मुलींचा झोका आहे तो , जरा जोराने रट्टा दिला तर कड्या निघून येतात , तुम्हीच खेळा  त्याच्यावर" म्हणत ती निघून जायची .  आमच्यात एक टाॅम्बॉयीश मुलगी होती , तिला फार आवडायचं उंच उंच झोके घ्यायला . मग ती मुलांबरोबर बागेतल्या झोपाळ्यावर खेळायला जायची. खोखो आणि कबड्डी ए-वन खेळायची,जेव्हा बघावं तेव्हा तिचे गुढगे

खरंच मनाला दार असते तर एखाद्याला आत घ्यायचे कि नाही हे ठरवता आले असते नको ते विचार मनातून काढून टाकता आले असते मनाला हसवणाऱ्या क्षणांना कुलुपबंद करता आले असते. खरंच मनाला दार असते तर आयुष्यातून जाणाऱ्या व्यक्ती च्या आठवणींना पण काढले असते आज हातात काही नसताना, मनाला उद्याची स्वप्न पाहण्यापासून लांबच ठेवले असते. खरंच मनाला दार असते तर नाजुकशा त्या मनाला सगळ्यांपासून वाचवून ठेवले असते दुसर्यांच्या मनाला जपतो तसं आपल्याही मनाला जपता आले असते दाराला कुलूप लावून मनाला जगापासून लपवले असते अनुभवातलं शहाणपण न देता, फक्त निरागस ठेवले असते!!!! एक विचार असाच मनात आला..... जर मनाला दार असते तर..🙋‍♀️

तुम्ही  किती  काळजी  घ्या किती  आरोग्याकडे लक्ष केंद्रित  करा मृत्यू  यायचा  असेल तर  तो बरोबर  ठरलेल्या  क्षणालाच येणार. जन्म दिनांक आणि  मृत्यू दिनांक  ठरलेला  आहे आणि  तो अटळ आहे.  मायकल जॅक्सनला १५० वर्षे जगायचं होतं.  कोणाशी हात मिळवायचा तर तो आधी हातात मोजे घालत असे. जेव्हा त्याला लोकांमध्ये जावं लागत असे तेव्हा तोंडावर तो आधी मुखवटा (mask) घालत असे.  त्याची काळजी घेण्यासाठी त्याने त्याच्या घरी १२ डॉक्टर नियुक्त केले होते. हे डॉक्टर त्याच्या केसांपासून ते अगदी पायाच्या नखांपर्यंत सगळ्या अवयवांची रोज तपासणी करीत असत.  त्याचे जेवणखाण प्रयोगशाळेत तपासल्यानंतरच त्याला खायला घातले जायचे.  त्याच्याकडून व्यायाम करून घेण्यासाठी १५ लोक तैनात असायचे.  मायकल जॅक्सन गोरा नव्हता. त्याने १९८७ मध्ये प्लॅस्टिक सर्जरी करवून घेत आपली त्वचा गोरी केली होती. गोरा झाल्यावर त्याने आपले काळे आईवडील, काळे मित्र यांना सोडलं आणि गोर्‍या आईवडिलांना भाड्याने घेतलं. मित्र जवळ केले ते ही त्यांचा गोरा रंग बघूनच. लग्न केलं ते ही गोर्‍या मुलींबरोबर.  दीडशे वर्षे जगण्याचं उद्दिष्ट ठेवलेला मायकल नेहमी प्राणवायूच्या