Yashacha mantra free Marathi Audiobooks

मित्र आणि मैत्रिणी या बद्दल एक छान फॉरवर्डेड लेख . मित्र नावाचा नातलग...ना जवळचा ना लांबचा...पण हाकेच्या अंतरावरचा.. (लेखन...डॉ.महेंद्र वंटे...) १९६५ चा जून महिना ...चार साडेचार वर्षांची बालकं .. धाकदपटशा करून बालवाडी नामक एका कौलारू खोलीत पालकांनी ढकललेल्या रडारडीच्या गलक्यात मी पण ढकलला गेलो.... कुणी हमसून हमसून तर कुणी भोकाड पसरून..पण सगळेच रडके.. ...या समूह रुदनाकडे मख्ख पणे पाहणाऱ्या जोशी बाई.. प्रत्येकाच्या डोळ्यात ‌एकमेकाविषयी सहानुभूती ..एक दोन दिवस रडण्यात गेले... मग चेहऱ्यावर निर्विकार भाव..मग हासरी आपुलकी... दोन दिवस गाळलेल्या आसवांच्या थेंबात मैत्रीची बीजं ओलावली.... अंकुरली... ...पालवली.. फुलली... आणि फूलतच राहीली.... भावनिक मुळं एकमेकात जी अडकली तो गुंता अजूनही शाबूत आहे. अ..अननसाचा...ब..बदकाचा .. पेक्षा...म... मित्राच्या ओढीने शाळेकडे पावलं खेचू लागली...कुणी चालत तर कुणी बापाच्या सायकलवर तर एखादा फटफटीवर... कुणी डॉक्टरचा, कुणी सायबाचा, कुणी शिक्षकाचा पण बरीच मोठी पिलावळ कामगारांच्या बिऱ्हाडातील......... सवर्ण,अवर्ण,गौरवर्ण,कृष्णवर्ण, गरीब,श्रीमंत. सामाजिक भेदाभेदीची

वाघ हा नेहमी एकटा राहणारा प्राणी. त्यात मादी एकटी आपल्या पिलांचे संगोपन करते हे नेहमीच पाहण्यात आलेलं. अशाच एका जंगलात जेमतेम पाच-सहा महिन्यांचे दोन बछडे असलेली एक वाघीण वनाधिकाऱ्यांना अचानक मृतावस्थेत सापडली. तिच्या इतक्या छोट्या पिल्लांचं काय होईल या चिंतेने अधिकारी त्या पिल्लांचा शोध घेऊ लागले. पण ती काही सापडेनात. अखेर दोन आठवडे गेल्यानंतर मात्र आता ती जिवंत नसणार या खात्रीने शोध थांबवण्यात आला. अजून दोन आठवडे गेले आणि अचानक त्यातला एक बछडा एका अधिकाऱ्याला दिसला. आईविना, अजून शिकार करता न येणारी ही पिल्लं जिवंत कशी याचं आश्चर्य वाटून त्यांनी त्यांचा मागोवा घेण्याचा प्रयत्न केला. परंतु त्यांनी गुंगारा दिला. मग ठिकठिकाणी Night vision motion sensor trap कॅमेरे बसवले गेले. एका कॅमेऱ्यात दिसलं की एका नर वाघाने रात्रीच्या वेळेस त्यांना शिकार आणून दिली. तो काहीवेळा त्यांच्या सोबत थांबला आणि मग निघून गेला. तो त्यांचा बाप होता! आईविना पिलांची काळजी घेत होता. अधिकारी हे पाहून अक्षरशः चाट पडले. 🐾 सिंह हा जरी कळपाने राहणारा प्राणी असला तरी प्रसूतीची वेळ आली की सिंहीण कळपापासून वेगळी होते. एखा

💐💐💐💐  कर्ण कृष्णाला विचारतो - "माझा जन्म झाल्याबरोबर माझ्या आईने मला सोडून दिले, कारण मी अनौरस संतती होतो. यात माझी काय चूक होती? मला द्रोणाचार्यांनी शिक्षण नाकारलं, कारण मी क्षत्रिय नाही मानला जात होतो. परशुरामांनी मला विद्या दिली, पण मला शाप दिला की ती विद्या मी विसरून जाईल. कारण मी क्षत्रिय नव्हतो! एक गाय चुकून माझ्या बाणांनी मारली गेली, आणि गायवाल्यानी माझी चूक नसताना मला शाप दिला. द्रौपदीच्या स्वयंवरात मला अपमान सहन करावा लागला. कुंतीने शेवटी माझे सत्य तिच्या मुलांना वाचवण्यासाठीच सांगितले. मला जे काही मिळाले ते दुर्योधनाचे उपकार म्हणून मिळाले. तर मगं मी त्याची बाजू घेतली यात माझे काय चुकले?" *कृष्णाने उत्तर दिले:* "कर्णा, माझा जन्म कारागृहात झाला. जन्माच्या अगोदरपासूनच मृत्यू माझी प्रतीक्षा करीत होती. रात्री जन्म झाल्याबरोबर लगेच मला माझ्या आईवडिलांपासून वेगळे करावे लागले. तुम्ही तलवारी, रथघोडे, धनुष्यबाणांच्या आवाजात लहानाचे मोठे झालात. मला गौशाला, शेणमाती मिळाली आणि मी चालायला पण लागलो नव्हतो तेव्हापासून माझा जीव घेण्याचे अनेक प्रयत्न केले गेले. ना कोणती सेना

'माणस का बदलतात' (संजय धनगव्हाळ) ********************* असं म्हणतात की पैसा आल्यावर माणस् बदलता,माणसाची माणसीकता बदलते तेव्हा माणूस माणसाशी माणसासारखा वागतं नाही.म्हणजे जेव्हा एखाद्या माणसाची हलाखीची परिस्थिती असते तेव्हा तो कष्टाने मेहनतीने,किंवा आणखी काही ईतरमार्गाने श्रीमंत होतो त्याच्या जवळ पैसा येतो,त्याची परिस्थिती सुधारते सर्व सुखसोयी त्याच्याकडे असतात त्यावेळी आपसूकच त्याचे विचार बदलतात,त्याची माणसीकता,त्याचा दृष्टीकोन बदलतो तो त्याची हालाखीची परिस्थिती विसरून  दुसऱ्यांना कमी लेखतो.वाईटातून चांगल्या परिस्थितीत बदल झल्यावर फारच कमी लोकांना आपल्या हालाकीच्या परिस्थितीची जाणीव असते.आशी  माणस् आपला वाईट काळ कधीच विसरत नाही.कधीच त्याना गर्व येत नाही किंवा कधीही कोणालाही कमी लेखत नाही.उलट ते सर्वांशी नम्रतेने वागतील व अपल्या हालाखीच्या परिस्थितीत न घाबरता प्रामाणिक राहुन आपल्या कष्टावर विश्वास ठेवून सुखाच्या दिवसाची वाट बघायची दिवस बदलतातच अशा प्रकारे मार्गदर्शन करून समोरच्याचा उत्साह वाढवतील.पण हे अस सर्वांना जमत नाही.पैसा आल्यावर काहींच्या अंगात अहंमपणा एवढा ठासुन भरला जातो

माणसाचं मन आयुष्यातल्या बऱ्याच गोष्टींना जबाबदार असते.चुकीच्या विचारांनी बांधले जाणारे बंध व सगळ्या त्रासापासून सोडवण्यासाठी मन पुरेसं आहे.म्हणून सगळ्या त्रासातून सुटका होऊन प्रसन्न जीवन जगण्यासाठी फक्त शरीरच नाही तर मनातले विष म्हणजेच घाण काढून टाकणे देखील आवश्यक आहे.ह्यालाच माइंड डिटॉक्स म्हणतात. आपलं नक्की काय चुकतंय? व्हायरस/बॅक्टेरिया सारखा बाह्य घटक शरीरात शिरला तर काय होईल?आपण आजारी पडता व आपले शरीर सामान्य पणे कार्य करत नाही.त्याच प्रमाणे,जेव्हा चुकीचे विचार/ चुकीच्या सवयी तुमच्या मनात प्रवेश करतात,तेव्हा तुमचे मन देखील विष/घाणाने भरलेले असते.मन विषारी बनल्यामुळे, तुम्हाला आळस,थकवा,शरीर दुखणे, १ प्रकारची नकारात्मक ऊर्जा तुमच्या भोवती वावरते. तुम्हाला काहीजण हे सांगताना दिसतात “मूड खराब आहे,बरे   वाटत नाही,इच्छा नाही, फ्रेश वाटत नाही” अशा वाक्यांसह वारंवार कारणे देताना आढळतील. हेच कारण आहे की आपल्या शरीरासह,आपल्याला दररोज आपल्या मनाला डिटॉक्स करणे देखील आवश्यक आहे. जर तुम्हालाही गेल्या काही दिवसांपासून खूप नकारात्मक वाटत असेल आणि तुम्हाला कोणतेही काम करताना उत्साह वाटत नसेल / तु

'बाप कुठेच नसतो' ( संजय धनगव्हाळ ) ****************** वरवर कठोर दिसणारा बाप आतून खूप हळवा असतो सर्वांची काळजी घेणारा  बाप मात्र कोणालाच कळत नसतो बाप घराचा आधार होवून जगतो सर्वांना सांभाळून एकत्र ठेवतो खरतर बापाशिवाय घर पुर्ण होत नाही  बापाच्या वेदना मात्र  कोणी समजून घेत नाही घरात पाऊल टाकताच  आई आई करायचं दिसली नाही की बापाला विचारायच बाप घरात असतानाही आईचाच गजर सुरू असतो पोटतिडकीने वाट  बघणारा बाप मात्र कोणालाच दिसत नसतो बाप कसाही असला तरी काहीच कमी पडु देत नाही लेकरंबाळांना लाचारीने कुठेही झुकू देत नाही काहीझाल तरी  आईलाच विचारत असतात देण्या घेण्यासाठी मात्र बापाला पुढे करतात घरात बाप नसल्यावर विचारणा कधी होत नाही कुठे गेलेत बाबा अस  कोणी म्हणतही नाही ईथेतिथे आईचाच  पुढाकार असतो कुटुंबासाठी राबणारा  बाप मात्र कुठेच  नसतो आईच्या नावे खूप गाणी कविता असतात बापासाठी मात्र शब्द सुचत नसतात इतिहासाच्या पाणावर आईचे मातृत्व लिहले असते बापाच्या कर्तृत्वाचं पान कोरेच दिसते बाप सर्वांसाठी असतो पण बापासाठी कोणीच नसतो बाप आपल्यातून जातो तेव्हा बाप कळतो बापाशिवाय कपाळाचा कुंकूही शोभून दिसत

मी असेपर्यत येत रहा... बाप..... ☺️☺️ अगदी काळजात धस्स करणार वाक्य.....      *ऊभ्या आयुष्यात,  कधीही न झुकलेला, न थकलेला, हारजीत,  उन पाऊस सगळ धिरानं पचवलेला, माझा बाप आज बेडवरुन ऊठु शकत नाही.      सुन मुलगा करतात सगळं पण त्याला नाईलाजाची किनार आहे की कर्तव्य की प्रेम माहीत नाही.   आणि सासरी गेलेल्या लेकी,  त्यांच्या जगात व्यस्त आहेत.   नाही म्हणायला पाच सहा दिवसांतुन व्हिडीओकॉल करतात.  आणि बाबा म्हणतात, *"मी असेपर्यत येत रहा"*  डोळ्यातुन गंगा यमुना वहातात.  अगदी जन्म झाल्यापासुन, दवाखान्यातुन घरी आणणारा रात्री बेरात्री जागुन खांद्यावर जोजवणारा बाप,  शाळेच्या पहिल्या दिवशी अलगद हात सोडणारा बाप,  सायकल शिकवताना,   *"हो जमतय जमतय, बँलेन्स कर हँन्डल, समोर बघ"*   म्हणुन अचानक हात सोडुन आत्मविश्वास दुणावणारा बाबा,  कॉलेजात पहिल्या दिवशी काळजीत दिसणारा,  परिक्षेच्या रात्री डोक्यावरुन हात फिरवणारा बाप, स्वतःसाठी फाटके बुट, बटनाचा फोन वापरुन कॉलेजची भरमसाठ फी भरणारा बाबा,  बाहेरची घोंघावणारी वादळे थोपवुन धरतोय दरवाजातच बाजीप्रभु सारखा.   आपल्याला नेहमी हसताना दिसतो. *जखमा

हा बदल नक्की केव्हा झाला ? वीस पंचवीस वर्षांपूर्वी नोकरी करणारा मुलगा पगार निमूटपणे वडिलांच्या हातात देत होता.. ! मग वडील त्यातून घरातला काही खर्च करायचे, थोडी बचत केली जायची आणि मुलाला येण्याजाण्याच्या तिकीटापुरते आणि दिवसाला फार तर एक चहा पिता येईल इतके पैसे दिले जात होते. आता मुलाला पगार किती मिळतो हे विचारायला आई-वडील कचरतात. मुलगा त्या पैशाचे काय करतो हे विचारायची हिम्मत/इच्छा आई-वडिलांकडे नसते. *हा बदल केव्हा झाला....?*  कॉलेजमध्ये जाताना साडी ऐवजी पंजाबी ड्रेस घालायला मिळतो याचा आनंद मानणारी मुलगी आता तिच्या मुलीला हाफ पॅन्टमध्ये फिरताना बघते. मनातल्या मनात चरफडते पण स्पष्टपणे मुलीला अंगभर कपडे घाल असे म्हणायची हिंमत करत नाही....! *हा बदल केव्हा झाला....?*  वयात आलेली मुलगी संध्याकाळच्या आत घरात असायची, घरकामात मदत करायची. आता एकदा स्वयंपाक घरात येऊन खायला काय आहे ते बघते आणि स्वतःच्या खोलीत जाऊन परस्पर ऑर्डर करून खाणं मागवते. *हा बदल केव्हा झाला......?* लग्नाअगोदर मुला-मुलीने एक-दोन वेळा भेटणे म्हणजे पुढारलेपण मानणारे आता नातवंडांचे लिव इन रिलेशनशिप स्वीकारतात. *हा बदल क

सुंदरता स्त्रियांना नेहमी असं वाटतं की,  आपण हे नेसल्यावर सुंदर दिसू,ते घातल्यावर सुंदर दिसू.  एक जाहिरात आहे, त्यात विनोदकन्या भारती म्हणते, ‘मुझे कभी ब्युटिफुल बनना ही नहीं था, *क्यों कि मैं हमेशा से जानती थी की मैं ब्युटिफुल हूँ*. सिर्फ अपनी सुंदरता को मेन्टेन करती हूँ।’ फार छान ओळी आहेत या कि, *मला नेहमीच माहीत होतं, मी सुंदर आहे*. आपल्यापैकी किती जणींना हे माहीत असतं? आपल्यातलं सौंदर्य कशात आहे, हेच आपल्याला माहीत नसतं. कारण सौंदर्य म्हणजे काय, हेच आपल्याला कळत नाही.  आपले सौंदर्याचे आणि प्रेमाचे मापदंड आपण लहान किंवा मोठ्या पडद्यावरच्या तारकांकडे पाहून ठरवत असतो. जाहिरातीतल्या बाईचा मेकअपने झाकलेला हजार वॅटमध्ये चमकणारा चेहरा म्हणजे आपण सौंदर्य समजतो. पाठ उघडी टाकणारं प्रचंड मोठ्या गळ्याचं ब्लाउज म्हणजे सौंदर्य समजतो. पण तुम्ही कधी आपल्या बाळाला पाजताना स्वत:चा चेहरा पाहिलाय का? वात्सल्यानं चमकणाऱ्या त्या चेहऱ्याचं सौंदर्य उजळण्यासाठी कधीच हजार वॅटच्या फोकसची गरज लागत नाही.  दिवसभर घरकाम करून थकल्यावर संध्याकाळी तोंडावर पाणी मारून साध्या टॉवेलने पुसलेला चेहरा पाहिलाय का? त्यावरचे

नात्यांची वीण    एका सोनाराच्या मृत्यूनंतर त्याच्या कुटुंबावर आभाळ कोसळले होते. त्यांच्याकडे खाण्यापिण्यासाठी सुद्धा पैसे नव्हते. एके दिवशी सोनाराच्या पत्नीने, आपल्या मुलाला नीलमणीचा एक हार दिला आणि म्हणाली- "बेटा, हा हार घेऊन तुझ्या काकांच्या दुकानात जा आणि त्यांना सांग की हा हार विका व आम्हाला काही पैसे द्या." मुलगा तो हार घेऊन काकांच्या दुकानात गेला. काकांनी त्या हाराकडे बारकाईने पाहिले आणि म्हणाले - "बेटा, आईला सांग की सध्या बाजारात खूप मंदी आहे. थोडे दिवस थांबून नंतर तो विकल्यास, तुम्हाला चांगला भाव मिळेल." त्याला थोडे पैसे देत त्याचे काका म्हणाले, “तू उद्यापासून माझ्याबरोबर दुकानात बसत जा.” दुसऱ्या दिवसापासून तो मुलगा रोज दुकानात जाऊ लागला आणि तिथे बसून हिऱ्यांची आणि रत्नांची पारख कशी करायची, ते शिकू लागला. थोड्याच दिवसात, तो हिऱ्यांचा मोठा पारखी झाला. आपल्या हिऱ्यांची पारख करवून घेण्यासाठी, दूर -दूरवरून लोकं त्याच्याकडे येऊ लागले. एके दिवशी त्याचे काका त्याला म्हणाले, "बेटा, तुझ्या आईकडून तो हार घेऊन ये आणि तिला सांग की आता बाजारात खूप तेजी आहे, त्याला

बोलणं कस असाव ? कोणी लिहिले माहीत नाही,पण फार आवडले म्हणून पोस्ट करतो आहें                   'बोलण्याची शक्ती' हे निसर्गाने फक्त मानवालाच दिलेलं वरदान आहे.  आपल्या इच्छा, भावना, विचार, गरजा व्यक्त करण्याचे ते एक साधन आहे.    तुम्ही बोलायला सुरुवात केलीत की, तुम्ही कसे आहात याचा परिचय होतो. तुमच्या आवाजाची पट्टी, शब्दांची निवड, बोलण्यातला खरेपणा, प्रामाणिकपणा, भाव, समोरच्याबद्दलचा आदर, आपुलकी सारं काही बोलण्यातून कळतं. आपली नाती, व्यवसाय, सामाजिक व्यवहार या बोलण्यावरच अवलंबून आहेत!  हे इतके महत्त्वाचे असूनही आपण ते अधिक चांगले करण्यासाठी प्रयत्न करत नाही. 'आहे हे असं आहे', 'माझा आवाजच मोठा आहे' 'मला अशीच सवय आहे' असं म्हणत आपण स्वतःचं समर्थन करतो.  बोलणं शिकावं लागतं आयुष्यभर. 'कौन बनेगा करोडपती' मी फक्त अमिताभ बच्चन यांचे बोलणे ऐकण्यासाठी पाहिले आहे.  *शब्दोच्चार, आवाजाचा चढ - उतार शिकायचं असेल, तर हा आवाज अभ्यासायलाच हवा, आवाजाची, बोलण्याची साधना तपस्या म्हणजे अमिताभ बच्चन ! काही शब्द त्यांच्या तोंडून ऐकले, की मग तसा उच्चार दुसरं कोणी करू शकत न

किर्तनात सांगितलेला दृष्टांत... एक गरिब ९२ वर्षाचा म्हातारा वारकरी गुडघ्या पर्यँत,धोतर, गळ्यात पविञ तुळशीची माळ,डोक्याला फेटा, बांधलेला आणि कपाळाला गोपी चंदना टिळा. त्या म्हाताऱ्या बाबाची भगवान पांडुरंगावरती निस्वार्थ श्रद्धा पण भक्तिच. गर्व अजिबात नाहि.असे हे म्हातारे बाबा रस्त्याने जात असताना एक राजा मोठया थाटात देवीची पुजा करत होता. सगळी जनता समोर बसलेली होती. भालदार, चोपदार, बाजुला उभे होते.तेवढयात हे वारकरी बाबा तिथे आले, आणि नित्यनेमाप्रमाणे म्हाताऱ्या वारकरी बाबाने वाकुन राजाला नमस्कार केला. *"रामराम मायबाप"* राजाने वर पाहिलं आणि म्हटला,.. "रामराम, *पंढरीचे वारकरी* का तुम्हि"..?  बाबा म्हटले,"होय मायबाप" राजा म्हटला,"काय आहे रे तुमच्या देवाजवळ, *एक पितांबर अन तुळशीची माळ*  अन त्याचे तुमी दरिद्री भक्त , आमची देवी बघ पायापासुन डोक्यापर्यँत कशी सोन्याची आहे."..... म्हाताऱ्या बाबाला पांडुरंगाचा केलेला अपमान सहन नाही झाला. आणि राजाला म्हटले, "ये राजा, आम्हि ज्याचे भक्त आहे ना त्याच नगर सोन्याच आहे अन ज्या देवीची तु बढाई सांगतोस ती देवी माझ