Yashacha mantra free Marathi Audiobooks

मी असेपर्यत येत रहा... बाप..... ☺️☺️ अगदी काळजात धस्स करणार वाक्य.....      *ऊभ्या आयुष्यात,  कधीही न झुकलेला, न थकलेला, हारजीत,  उन पाऊस सगळ धिरानं पचवलेला, माझा बाप आज बेडवरुन ऊठु शकत नाही.      सुन मुलगा करतात सगळं पण त्याला नाईलाजाची किनार आहे की कर्तव्य की प्रेम माहीत नाही.   आणि सासरी गेलेल्या लेकी,  त्यांच्या जगात व्यस्त आहेत.   नाही म्हणायला पाच सहा दिवसांतुन व्हिडीओकॉल करतात.  आणि बाबा म्हणतात, *"मी असेपर्यत येत रहा"*  डोळ्यातुन गंगा यमुना वहातात.  अगदी जन्म झाल्यापासुन, दवाखान्यातुन घरी आणणारा रात्री बेरात्री जागुन खांद्यावर जोजवणारा बाप,  शाळेच्या पहिल्या दिवशी अलगद हात सोडणारा बाप,  सायकल शिकवताना,   *"हो जमतय जमतय, बँलेन्स कर हँन्डल, समोर बघ"*   म्हणुन अचानक हात सोडुन आत्मविश्वास दुणावणारा बाबा,  कॉलेजात पहिल्या दिवशी काळजीत दिसणारा,  परिक्षेच्या रात्री डोक्यावरुन हात फिरवणारा बाप, स्वतःसाठी फाटके बुट, बटनाचा फोन वापरुन कॉलेजची भरमसाठ फी भरणारा बाबा,  बाहेरची घोंघावणारी वादळे थोपवुन धरतोय दरवाजातच बाजीप्रभु सारखा.   आपल्याला नेहमी हसताना दिसतो. *जखमा

हा बदल नक्की केव्हा झाला ? वीस पंचवीस वर्षांपूर्वी नोकरी करणारा मुलगा पगार निमूटपणे वडिलांच्या हातात देत होता.. ! मग वडील त्यातून घरातला काही खर्च करायचे, थोडी बचत केली जायची आणि मुलाला येण्याजाण्याच्या तिकीटापुरते आणि दिवसाला फार तर एक चहा पिता येईल इतके पैसे दिले जात होते. आता मुलाला पगार किती मिळतो हे विचारायला आई-वडील कचरतात. मुलगा त्या पैशाचे काय करतो हे विचारायची हिम्मत/इच्छा आई-वडिलांकडे नसते. *हा बदल केव्हा झाला....?*  कॉलेजमध्ये जाताना साडी ऐवजी पंजाबी ड्रेस घालायला मिळतो याचा आनंद मानणारी मुलगी आता तिच्या मुलीला हाफ पॅन्टमध्ये फिरताना बघते. मनातल्या मनात चरफडते पण स्पष्टपणे मुलीला अंगभर कपडे घाल असे म्हणायची हिंमत करत नाही....! *हा बदल केव्हा झाला....?*  वयात आलेली मुलगी संध्याकाळच्या आत घरात असायची, घरकामात मदत करायची. आता एकदा स्वयंपाक घरात येऊन खायला काय आहे ते बघते आणि स्वतःच्या खोलीत जाऊन परस्पर ऑर्डर करून खाणं मागवते. *हा बदल केव्हा झाला......?* लग्नाअगोदर मुला-मुलीने एक-दोन वेळा भेटणे म्हणजे पुढारलेपण मानणारे आता नातवंडांचे लिव इन रिलेशनशिप स्वीकारतात. *हा बदल क

सुंदरता स्त्रियांना नेहमी असं वाटतं की,  आपण हे नेसल्यावर सुंदर दिसू,ते घातल्यावर सुंदर दिसू.  एक जाहिरात आहे, त्यात विनोदकन्या भारती म्हणते, ‘मुझे कभी ब्युटिफुल बनना ही नहीं था, *क्यों कि मैं हमेशा से जानती थी की मैं ब्युटिफुल हूँ*. सिर्फ अपनी सुंदरता को मेन्टेन करती हूँ।’ फार छान ओळी आहेत या कि, *मला नेहमीच माहीत होतं, मी सुंदर आहे*. आपल्यापैकी किती जणींना हे माहीत असतं? आपल्यातलं सौंदर्य कशात आहे, हेच आपल्याला माहीत नसतं. कारण सौंदर्य म्हणजे काय, हेच आपल्याला कळत नाही.  आपले सौंदर्याचे आणि प्रेमाचे मापदंड आपण लहान किंवा मोठ्या पडद्यावरच्या तारकांकडे पाहून ठरवत असतो. जाहिरातीतल्या बाईचा मेकअपने झाकलेला हजार वॅटमध्ये चमकणारा चेहरा म्हणजे आपण सौंदर्य समजतो. पाठ उघडी टाकणारं प्रचंड मोठ्या गळ्याचं ब्लाउज म्हणजे सौंदर्य समजतो. पण तुम्ही कधी आपल्या बाळाला पाजताना स्वत:चा चेहरा पाहिलाय का? वात्सल्यानं चमकणाऱ्या त्या चेहऱ्याचं सौंदर्य उजळण्यासाठी कधीच हजार वॅटच्या फोकसची गरज लागत नाही.  दिवसभर घरकाम करून थकल्यावर संध्याकाळी तोंडावर पाणी मारून साध्या टॉवेलने पुसलेला चेहरा पाहिलाय का? त्यावरचे

नात्यांची वीण    एका सोनाराच्या मृत्यूनंतर त्याच्या कुटुंबावर आभाळ कोसळले होते. त्यांच्याकडे खाण्यापिण्यासाठी सुद्धा पैसे नव्हते. एके दिवशी सोनाराच्या पत्नीने, आपल्या मुलाला नीलमणीचा एक हार दिला आणि म्हणाली- "बेटा, हा हार घेऊन तुझ्या काकांच्या दुकानात जा आणि त्यांना सांग की हा हार विका व आम्हाला काही पैसे द्या." मुलगा तो हार घेऊन काकांच्या दुकानात गेला. काकांनी त्या हाराकडे बारकाईने पाहिले आणि म्हणाले - "बेटा, आईला सांग की सध्या बाजारात खूप मंदी आहे. थोडे दिवस थांबून नंतर तो विकल्यास, तुम्हाला चांगला भाव मिळेल." त्याला थोडे पैसे देत त्याचे काका म्हणाले, “तू उद्यापासून माझ्याबरोबर दुकानात बसत जा.” दुसऱ्या दिवसापासून तो मुलगा रोज दुकानात जाऊ लागला आणि तिथे बसून हिऱ्यांची आणि रत्नांची पारख कशी करायची, ते शिकू लागला. थोड्याच दिवसात, तो हिऱ्यांचा मोठा पारखी झाला. आपल्या हिऱ्यांची पारख करवून घेण्यासाठी, दूर -दूरवरून लोकं त्याच्याकडे येऊ लागले. एके दिवशी त्याचे काका त्याला म्हणाले, "बेटा, तुझ्या आईकडून तो हार घेऊन ये आणि तिला सांग की आता बाजारात खूप तेजी आहे, त्याला

बोलणं कस असाव ? कोणी लिहिले माहीत नाही,पण फार आवडले म्हणून पोस्ट करतो आहें                   'बोलण्याची शक्ती' हे निसर्गाने फक्त मानवालाच दिलेलं वरदान आहे.  आपल्या इच्छा, भावना, विचार, गरजा व्यक्त करण्याचे ते एक साधन आहे.    तुम्ही बोलायला सुरुवात केलीत की, तुम्ही कसे आहात याचा परिचय होतो. तुमच्या आवाजाची पट्टी, शब्दांची निवड, बोलण्यातला खरेपणा, प्रामाणिकपणा, भाव, समोरच्याबद्दलचा आदर, आपुलकी सारं काही बोलण्यातून कळतं. आपली नाती, व्यवसाय, सामाजिक व्यवहार या बोलण्यावरच अवलंबून आहेत!  हे इतके महत्त्वाचे असूनही आपण ते अधिक चांगले करण्यासाठी प्रयत्न करत नाही. 'आहे हे असं आहे', 'माझा आवाजच मोठा आहे' 'मला अशीच सवय आहे' असं म्हणत आपण स्वतःचं समर्थन करतो.  बोलणं शिकावं लागतं आयुष्यभर. 'कौन बनेगा करोडपती' मी फक्त अमिताभ बच्चन यांचे बोलणे ऐकण्यासाठी पाहिले आहे.  *शब्दोच्चार, आवाजाचा चढ - उतार शिकायचं असेल, तर हा आवाज अभ्यासायलाच हवा, आवाजाची, बोलण्याची साधना तपस्या म्हणजे अमिताभ बच्चन ! काही शब्द त्यांच्या तोंडून ऐकले, की मग तसा उच्चार दुसरं कोणी करू शकत न

किर्तनात सांगितलेला दृष्टांत... एक गरिब ९२ वर्षाचा म्हातारा वारकरी गुडघ्या पर्यँत,धोतर, गळ्यात पविञ तुळशीची माळ,डोक्याला फेटा, बांधलेला आणि कपाळाला गोपी चंदना टिळा. त्या म्हाताऱ्या बाबाची भगवान पांडुरंगावरती निस्वार्थ श्रद्धा पण भक्तिच. गर्व अजिबात नाहि.असे हे म्हातारे बाबा रस्त्याने जात असताना एक राजा मोठया थाटात देवीची पुजा करत होता. सगळी जनता समोर बसलेली होती. भालदार, चोपदार, बाजुला उभे होते.तेवढयात हे वारकरी बाबा तिथे आले, आणि नित्यनेमाप्रमाणे म्हाताऱ्या वारकरी बाबाने वाकुन राजाला नमस्कार केला. *"रामराम मायबाप"* राजाने वर पाहिलं आणि म्हटला,.. "रामराम, *पंढरीचे वारकरी* का तुम्हि"..?  बाबा म्हटले,"होय मायबाप" राजा म्हटला,"काय आहे रे तुमच्या देवाजवळ, *एक पितांबर अन तुळशीची माळ*  अन त्याचे तुमी दरिद्री भक्त , आमची देवी बघ पायापासुन डोक्यापर्यँत कशी सोन्याची आहे."..... म्हाताऱ्या बाबाला पांडुरंगाचा केलेला अपमान सहन नाही झाला. आणि राजाला म्हटले, "ये राजा, आम्हि ज्याचे भक्त आहे ना त्याच नगर सोन्याच आहे अन ज्या देवीची तु बढाई सांगतोस ती देवी माझ

🚩 मंदिर जाने के ठोस वैज्ञानिक फ़ायदे  मंदिर में कदम रखते ही हमे ईश्वर का भक्ति के अलावा कई चौमुखी लाभ मिलते हैं जिनका विवरण नीचे की पंक्तियों मे किया गया है।  🙏 मंदिर जाने हमारा सुबह ब्रह्म महुर्त में जगने का नियम बनता है और हम उठते ही अपने नित्य कर्म जैसे उषापान, शौच, दन्त धावन, स्नान आदि से निवृत हो जाते है।  🙏पास के मंदिर पैदल जाने से हमारा भ्रमण व्यायाम होता है, प्राणवायु मिलती है और उगते हुए सुर्य की दिव्य लालिमा का अवलोकन होता है।  🙏मंदिर के घंटी की ७ सेकंड की टन्कार पर ध्यान केन्द्रित होनें से हमारा मन सभी संसारिक विषमताओ से हट कर प्रभु के चरणों मे अर्पित हो जाता है।  🙏हम मंदिर में भगवान को अर्पित फूलों की खशबू से हमे स्वास्थ्य लाभ मिलता है और उत्साह वर्धन होता है।  🙏मंदिर में कपूर और अगरबत्ती की दिव्य सुगंध से हमारी प्रतिरोधक क्षमता बढ़ती है और नकारात्मकता समाप्त होती है। हाल ही में फैले स्वाइन फूल्यू के जैविक संक्रमण से बचने मे कपूर की अहम भूमिका की बहुत चर्चा हुई थी।  🙏जब हम मंदिर में आरती और कीर्तन के दौरान ताली बजाते है तो हमे इस एक्यूप्रेशर से स्वास्थ्य लाभ मिल

काही नाती अती महत्त्वाची एका सोनाराच्या मृत्यूनंतर  *त्याच्या कुटुंबावर आभाळ कोसळले होते. त्यांच्याकडे खाण्यापिण्यासाठी सुद्धा पैसे नव्हते*. एके दिवशी सोनाराच्या पत्नीने, आपल्या *मुलाला नीलमणीचा एक हार दिला आणि म्हणाली- "बेटा, हा हार घेऊन तुझ्या काकांच्या दुकानात जा* आणि त्यांना सांग की हा हार विका व आम्हाला *काही पैसे* द्या." मुलगा तो हार घेऊन काकांच्या दुकानात गेला. काकांनी त्या हाराकडे बारकाईने पाहिले आणि *म्हणाले - "बेटा, आईला सांग की सध्या बाजारात खूप मंदी आहे. थोडे दिवस थांबून नंतर तो विकल्यास, तुम्हाला चांगला भाव* मिळेल." त्याला थोडे पैसे देत त्याचे काका म्हणाले, “तू उद्यापासून माझ्याबरोबर दुकानात बसत जा.” दुसऱ्या दिवसापासून तो मुलगा रोज *दुकानात जाऊ लागला आणि तिथे बसून हिर्यान्ची आणि रत्नांची पारख कशी करायची*, ते  शिकू लागला. थोड्याच दिवसात, तो *हिऱ्यांचा मोठा पारखी झाला*. आपल्या हिऱ्यांची पारख करवून घेण्यासाठी, दूर -दूरवरून लोकं त्याच्याकडे येऊ लागले. एके दिवशी त्याचे काका त्याला म्हणाले, "बेटा, *तुझ्या आईकडून तो हार घेऊन ये आणि तिला सांग की* आता बाजार

ये मोह मोह के धागे....  नमस्कार मित्रांनो ! आयुष्य आनंदात-समाधानात कसं जगायचं याबद्दल आपण बोलत असतो. माझ्या मते, आनंदी-समाधानी आयुष्य जगण्यासाठी आपल्याला तीन गोष्टी आवश्यक असतात : उत्तम करिअर, उत्तम आरोग्य व चांगले नातेबंध. आज आपण यांतल्या तिसऱ्या गोष्टीबद्दल म्हणजेच 'चांगले नातेबंध' या विषयावर बोलणार आहोत. नातेबंध ही अशी गोष्ट आहे जी तुमच्यासाठी आवश्यक असते; पण हीच गोष्ट तुम्हाला उद्ध्वस्तही करू शकते. नातेबंध वेगवेगळ्या प्रकारचे असतात; पण मुख्यत्वे त्यांची विभागणी तीन प्रकारांत होते : १) तुमचं कुटुंब...हे खूप महत्त्वाचं असतं, २) मित्र...हेही अर्थातच महत्त्वाचे असतात व ३) तुमचे प्रेमबंध... हा सर्वांत महत्त्वाचा नातेबंध असतो असं म्हणता येईल. तुमची गर्लफ्रेंड, किंवा बॉयफ्रेंड, किंवा कदाचित तुम्ही 'सिंगल'ही असाल; पण कधीतरी आपल्याला कुणीतरी 'आपलं' भेटावं असं प्रत्येकाला वाटत असतं. नातेबंधाचे हे तिन्ही प्रकार वेगवेगळे असले तरी हे सर्व मिळून तुमच्या आयुष्यातलं 'नातेबंध' हे प्रकरण लिहितात. हे तिन्ही नातेबंध आयुष्यात तुमचं भरण-पोषण करतात, तुमच्यासाठी लाभदायक ठरू

एकदा अर्जुनाने कृष्णाला विचारले-  माधव..   'यशस्वी आयुष्य' म्हणजे काय? कृष्णाने अर्जुनाला पतंग उडवायला नेले. अर्जुन कृष्णाला काळजीपूर्वक पतंग उडवताना पाहत होता. थोड्या वेळाने अर्जुन म्हणाला- माधव.. या धाग्यामुळे पतंग मोकळेपणाने वरच्या दिशेने फिरू शकत नाही, तो तोडायचा का?  उंचावर जाईल.  कृष्णाने धागा तोडला.. पतंग अजून थोडा वर गेला आणि मग ओवाळत खाली आला आणि दूरच्या अज्ञात जागी पडला...  मग कृष्णाने अर्जुनाला जीवनाचे तत्वज्ञान समजावून सांगितले.  पार्थ.. 'आपण आयुष्यात ज्या उंचीवर आहोत.. आपल्याला अनेकदा असे वाटते की आपण ज्या काही गोष्टींशी बांधलेलो आहोत त्या आपल्याला उंच जाण्यापासून रोखत आहेत;  जसे:  -घर- -कुटुंब- -शिस्त- -आई वडील- -मास्टर-आणि- -समाज- Mitra.. आणि आम्हाला त्यांच्यापासून मुक्त व्हायचे आहे ... खरे तर हेच धागे आहेत - जे आपल्याला त्या उंचीवर नेऊन ठेवतात.  'या धाग्यांशिवाय आपण एकदाच वर जाऊ, पण नंतर आपले तेच नशीब येईल जे धाग्याविना पतंगाचे झाले... ' "म्हणून, जर तुम्हाला आयुष्यात अव्वल स्थानावर राहायचे असेल, तर या धाग्यांशी तुमचे नाते कधीही तोडू नका."  

👆👆👆👆👆👆 'सारे जहासे अच्छा हिंन्दोस्थ हमारा' ( हे माझे विचार आहेत सर्वांनाच पटतील असे नाही.मला  वाटले म्हणून लिहले ,गैरसमज नसावा ) *संजय धनगव्हाळ* ******************* वरील पोस्ट वाचली आणि माझ्या मनात अनेक विचारांची गर्दी झाली.खरतर जातपात धर्म हे जर सोडले तर हा  भारत देश सर्वांचा आहे.जेव्हा जेव्हा या देशावर काही आपत्ती आली किंवा येते तेव्हा सर्वकाही विसरून सर्वधर्मीय मदतीला एकत्र येतात त्यावेळी कोणी कोणाला जात विचरत नाही.संकट आले आहे त्यातून कसे सहिसलामत निघता येईल फक्त हाच विचार त्यावेळी प्रत्येकाच्या डोक्यात असतो मग तो कुठल्याही जातीचा असो त्यावेळी त्याच्यासाठी माणुसकी हाच मोठा धर्म असतो आणि सर्वकाही विसरून प्रसंगी स्वतःच्या जीवाची पर्वा न करता संकट निवारण करत असतो.आपल्याला कळत नाही पण या देशात आज असे बरीच माणस,कुटुंब आहेत की ते जात विसरून गुण्यागोविंदाने राहतात एकमेकांच्या सुख दुःखात,शुभ कार्यात सण उत्सवात त्यांचा सहभाग असतो.एकमेकांचा घनिष्ठ घरोबा असतो.मग तो मुस्लिम असो,हिंन्दी असो,नाहितर आणखी ईतर कोणत्याही जातीधर्माचा असो.कोणाशी कसे ऱ्हायचे,वागायचे हे अपण ठरवायचं असतं आ

डियर वाचक, Life sprinkling मधे मी जे सांगेन ते कदाचित माझ्या परीनं बरोबर असू शकेल म्हणून सर्वोपरी विचार नक्की करावा . कारण जिवनात जे घडते ते सर्व आपल्या मनासारखं च् घडते असे नाही . कारण या जगात प्रकृती पण कायम एका स्थिती मध्ये राहत नाही तर तुम्ही आणि मी प्रकृती पेक्षा वेगळे कसे असू शकतो. परंतु परंतु निसर्गाचा एक नियम आहे तो म्हणजे विनाकारण काहीच घडत नाही किंवा होत नाही समुद्राचे पाणी बाष्प होते म्हणूनच आकाशातून पाऊस पडतो मित्रांनो फकस्त पृथ्वीवरील च नाही तर संपूर्ण विश्वातील सजीव, निर्जीव,स्थायू,वायू, द्रव्य,उभय, सर्व गोष्टींना निसर्ग नियम लागू होतो ________________________________________ टिप : -{ लेख कसा वाटला कमेंट मध्ये नक्की कळवा }-   सदर लेख आवडल्यास नक्की शेअर करा ✅

मराठी भाषा दिवस २७ फेब्रुवारी मराठी भाषा दिवस आहे तोपर्यंत संपूर्ण महाराष्ट्रात पोचवा एक होतं गाव.  "महाराष्ट्र" त्याचं नाव.  गाव खूप छान होतं, लोक खूप चांगले होते.  "मराठी" भाषा बोलत होते, गुण्यागोविंदानं  नांदत होते.  त्यांचं मन  खूप मोठ्ठं होतं.  वृत्ती खूप दयाळू होती. दुखलं- खुपलं तर एकमेकांच्या हाकेसरशी धावून जायचे.  आल्या-गेल्याला सांभाळून घ्यायचे. एकमेकांना साथ देऊन जगण्याचं गाणं शिकवायचे, महाराष्ट्रात होता एक भाग.  "मुंबई" त्याचं नाव. मुंबईसुद्धा छान होती; महाराष्ट्राची शान होती. सर्वांच्या आकर्षणाची बाब होती. आजूबाजूचे सगळेच मुंबईसाठी धडपडत होते. इथं आले, की इथलेच होऊन राहत होते. "अतिथी देवो भव...!"  या उक्तीनुसार महाराष्ट्रातील लोकांनी सर्वांचं आदरातिथ्य केलं. पाहुण्यांचा मान म्हणून मागतील ते देऊ लागले. हळूहळू परिस्थिती बदलू लागली. "अतिथी"  जास्त आणि "यजमान" कमी झाले. मुंबई  कमी पडू लागली, आजूबाजूला पसरू लागली. सगळ्यांचीच भाषा वेगवेगळी होती. मराठी आपली वाटत नव्हती. प्रश्न ?मोठा गहन होता,पण माण